In memoriam – Willy De Nies
Op 7 mei 2012 overleed Willy De Nies. Onze vereniging, de vzw Posse Leest, verliest hiermee andermaal een absolute voortrekker. Meer dan twee decennia lang heeft hij als voorzitter, met een grenzeloos enthousiasme meegewerkt aan de uitbouw van Posse Leest. Niemand is echt onvervangbaar, zo wordt beweerd, maar we zijn ervan overtuigd dat door dit pijnlijk verlies een leegte ontstaan is die zich nog heel lang zal laten voelen.
Wie Posse Leest zegt, zegt onmiskenbaar Willy De Nies. Naast zijn familie, z’n winkel was Posse Leest zijn grote passie. 21 jaar geleden stond hij, samen met zijn goede vriend Maurice De Wit, inderdaad aan de wieg om Posse Leest een nieuw elan te geven. Tegen wil en dank werd hij tot voorzitter gebombardeerd door zijn mede-organisatoren. Een functie die hij zelf echter nooit ambieerde en ook alleen maar ten tijdelijke titel aanvaardde. Uiteindelijk wisten we hem toch te overhalen om Posse Leest, 21 edities lang als een gedreven voorzitter te sturen. Ondertussen is er een lange weg afgelegd.
Dankzij Willy’s inzet en ijver is Posse Leest uitgegroeid van een zieltogend jaarmarktje tot het grootste evenement van Mechelen, na Maanrock. Van heinde en verre zakt men elk jaar af naar ons kleine Leest voor dit heuse volksfeest.
Willy was een voorzitter pur sang. Vol minzame ambitie, met een levenslustig lachje, gezond boerenverstand en een werkkracht om U tegen te zeggen, hadden we iemand met uitzonderlijk veel capaciteiten onder ons. Als voorzitter was hij de motor van Posse Leest. Het succes van Posse Leest danken we dan ook voor een groot deel aan hem. Hij was de lijm van onze groep, de zalver van de groep. Hij zorgde ervoor dat de scherpe kantjes er werden afgereden, dat uiteindelijk alle neuzen steeds in dezelfde richting wezen. Met z’n ongelofelijk onderhandelingstalent en flair zorgde er ook mee voor dat we elk jaar weer opnieuw over de nodige financiële middelen beschikten om Posse Leest te organiseren. Bovendien slaagde hij er ook telkens weer in dat kleine extraatje te geven aan Posse Leest.
Willy was echter ook een realist. Hij gaf ook aan dat hij Posse Leest niet eeuwig zou kunnen trekken. De voorbije twee jaar had hij het geregeld over zijn opvolging. Dat hij geleidelijk aan toch een stapje wou terugzetten. Hij wou het wat kalmer aan gaan doen, wat meer gaan genieten van het leven. Dingen gaan doen waar hij tijdens zijn drukke professionele leven nooit geen tijd had kunnen maken, zoals reizen. Niemand in onze groep voelde zich echter geroepen om zijn plaats in te nemen.
Over het verloop van zijn de laatste editie was hij heel tevreden. Organisatorisch liep het nu gesmeerd. Het gaf hem een goed gevoel. Het draaide nu goed. Lichamelijk was er, achteraf bekeken, echter al wel wat met hem aan de hand. Hij had al wel wat rugpijn en pijn in de benen, maar dat eigende hij toe aan het jarenlange werken. Hij dacht dat dit waarschijnlijk weer z’n hernia was die opspeelde. De week na Posse Leest zou hij dit wel even laten controleren met een MRI in het ziekenhuis. Niemand, ook hij zelf niet, kon toen al vermoeden dat er heel wat meer aan de hand was.
Zijn telefoontje met het verschrikkelijke nieuws dat hij misschien het einde van het jaar niet meer zou halen, sloeg in als een bom. Niemand die dit kon vatten, geloven. Dit kon gewoon niet waar zijn… Zelfs in zijn laatste dagen, vanuit zijn ziekbed, kon hij ziin Posse Leest niet uit z’n gedachten bannen en belde hij nog rond om er voor te zorgen dat we de laatste opruimtaken niet uit het oog werden verloren. Een grote bekommernis voor hem was echter ook de continuïteit van Posse Leest. Reeds in 2005 gaf hij in een interview aan dat het zijn ultieme wens was dat “Posse Leest kan blijven voortbestaan op de manier waarop we het nu kennen. We moeten er echter wel over waken dat het evenement niet uit zijn voegen barst en dat het leuk blijft voor iedereen”.
Aan de telefoon verzekerden we hem dat de groep er wel z’n schouders zou blijven onder steken. We zouden wel zorg dragen voor zijn levenswerk. Zijn geesteskind zou echt niet verloren gaan, daar zou de groep wel voor zorgen. Dit stelde hem gerust en hij bedankte er ons ook nog voor.
Amper 2 weken na dit gesprek werd hij abrupt weggerukt uit ons midden.
Niemand die dit verschrikkelijke nieuws kon geloven. Tot ver buiten Mechelen sprak men er over, werd er met ongeloof gereageerd. Wij moeten het nu zonder hem doen, maar hij laat geen stuurloos schip achter. Volgend jaar zal het een nieuwe Posse Leest zijn. Dat hebben we hem beloofd. Een andere Posse Leest wel, één zonder hem, maar vooral ook één vóór hem. We zijn er echter van overtuigd dat hij van hierboven samen met zijn goede vriend Maurice wel een oogje in het zeil zal houden.
Beste Willy, Posse Leest heeft een schitterende voorzitter verloren, een harde werker, maar vooral ook een goedlachse vriend die er altijd in slaagde de ambiance erin te houden. Een echte levensgenieter, die genoot van zijn gezin, lekker eten en een goed glas wijn. Je laat een onbeschrijfelijke leegte na. Wij zullen je missen, Leest zal je missen.
Bedankt voor alle fijne momenten samen. Het ga je goed.
Het voltallige Posse Leest team